فرش دستباف یکی از شاخصه‌های هویت ایرانی است که در جهان شناخته شده است و در بازنگری قدمت فرش، پیوند آن را با اسطوره‌های این سرزمین می‌توان دریافت. در این پژوهش، به فرش عصر پیشدادی و کیانی، با هدف شناخت و تحلیل کاربردهای آن، به روایت شاهنامه فردوسی توجه شده است. به دلیل ماهیت تجزیه‌پذیر الیاف فرش و در دسترس نبودن نمونه بافته‌هایی از گذشته‌های دور، بازخوانی تاریخ فرش ایرانی را در منابع مکتوب می‌توان جستجو کرد. از این‌رو پژوهش حاضر به‌طور خاص، به شاهنامه فردوسی به عنوان برگ مهمی از تمدن ایرانی در واکاوی فرش عصر پیشدادی و کیانی توجه دارد. شیوه گردآوری داده‌ها در این پژوهش کتابخانه‌ای و روش تحقیق توصیفی ـ  تحلیلی است. نتایج نشان می‌دهد که علاوه بر کاربرد ادبی فرش در زبان فردوسی و اشاره به سیر فرش‌بافی، هفت کاربرد فرش که در آن دوران بدان اشاره شده است عبارتند از: مراسم جشن و اعیاد، مراسم تدفین و سوگواری، هدیه و پیشکش، جهیزیه عروس، غنائم جنگی، تجارت و اموال خزانه.