رویدادهای مربوط به جنگ جهانی اول در ایران و نتایج اجتماعی و سیاسی آن همواره مورد توجه هنرمندان ایرانی معاصر بوده‌ است که در این میان سینمای داستانی ایران تنها چند دهه است که ساخت فیلم‌های تاریخی با موضوع ایران در جنگ جهانی اول را تجربه می‌کند. این تحقیق می‌کوشد نخست با تحلیل رابطه سینما و تاریخ از منظر رابرت ای رُوزِنستون، ویژگی‌های پژوهشی این نوع آثار سینمایی و چگونگی دست‌یابی به نوعی تحلیل تاریخی به کمک سینما را تشریح کند. سپس به بررسی محتوایی فیلم‌های تاریخی ایرانی مربوط به جنگ جهانی اول پرداخته و ویژگی‌های مفهومی آن‌ها را بررسی ‌‌کند. این پژوهش نشان می‌دهد که موضوع ایران در جنگ جهانی اول در سینمای قبل از انقلاب موضوعی فراموش شده بود که پس از انقلاب اسلامی به ابزار بیانی مهم برای تبیین مقاومت تاریخی و بیگانه‌ ستیزی ایرانی تبدیل ‌می‌شود. این نوع رویکرد به دلایل ایدئولوژیک با تاکید بر برخی از موضوعات پس از سه دهه از ظهور سینمای تاریخی و آسیب‌شناسی آن،  به طرح موضوعات جدیدی در این نوع از فیلم‌های تاریخی می‌پردازد.